Humeur

Al vier weken ben ik op een plaats in Nederland waar het nauwelijks regent. Aan de kust in Noord-Holland. Natuurlijk ben ik op de hoogte van de wateroverlast waardoor een groot deel van het land geteisterd wordt, maar die beleef ik hier dus alleen maar in theorie. Ik lees erover, zie de beelden op televisie en kijk dan naar buiten: hier niet.
In die vier weken kwam ik er drie (3!) keer water uit de hemel, vorige week op een ochtend, even, een keer ’s nachts en afgelopen maandag, heel hard, en het hield maar niet op. Toen zeiden we: `Alle regen die de afgelopen weken niet is gevallen, valt nu.’ Ik zei het óók en ik hóórde het mezelf zeggen, terwijl ik het bijna nooit over het weer heb, eerlijk gezegd alleen hier op mijn plekje in deze krant, en ik dacht: wat een gezeik. Nog een keer: `Alle regen die de afgelopen weken niet is gevallen, valt nu.’ En ik dacht niet alleen `wat een gezeik’, maar vroeg me ook af waarom ik het zei.
Waarom zeggen we iets waarover nauwelijks wat te zeggen valt? Als kind hoorde ik op een van de regenachtige dagen vóór een vakantie bijvoorbeeld mijn altijd optimistische moeder zeggen: `Alle regen die nu valt, valt straks niet meer.’ Omdat ik toen al over alles nadacht, dacht ik op die momenten veel te diep na over de natuur, want ik wist natuurlijk wel dat regen bij de natuur hoorde. Zat de natuur zo in elkaar? Dus dat de natuur het nu behóórlijk liet regenen om de familie Verbogt over een weekje een regenvrije vakantie te bezorgen? Onvoorstelbaar en ook opwindend. Ik kreeg er vaag een goed humeur van.
Qua regen gaat het steeds erger worden in Nederland. We raken in een natte oorlog verzeild. We moeten ons nationale humeur daarop instellen.