Humeur

Van blije mensen word ik meestal ook blij. Had ik deze week bij het zien van de uitreiking van de Michelinsterren. In sommige van die restaurants kreeg ik meteen zin, maar ja, dan moet ik reserveren met de agenda bij de hand en daar nukkig doorheen bladeren: “Ja, ik zie dat we op 17 augustus een tafel vrij hebben.” Ik vraag naar nog een mogelijkheid. “Eens even zien. 9 september?” 
Ze kunnen wel zeggen dat het niet waar is, maar tot nu heb ik altijd gemerkt dat het wél waar is. En ik besef heus dat het een piepklein probleem is, mijn leven heeft er geen last van.
De laatste keer dat ik in een sterrenrestaurant at, zat mijn rechterhand in het gips. En een groot deel van de mijn arm ook. Toen ik reserveerde, zes weken daarvoor, was dat nog niet het geval, anders had ik het niet gedaan.
Dat is het punt: je kunt niet weten wat er over zes weken allemaal aan gaande is, inktzwart humeur, gedonder met de belasting (kan van alles zijn), slopend liefdesverdriet, wachten op een loodgieter vanwege heftige lekkage in de woning. Of inderdaad een blessure. Ik had die opgelopen tijdens sportbeoefening.
Nee, daarna: ik verliet de zaal waarin ik met diverse apparaten in de weer was geweest en bij de uitgang viel er een topzware, uit zijn evenwicht geraakte man bovenop me. Ik wilde hem nog tegenhouden, maar daarvoor was hij te zwaar. 
Uurtje later gips, groen van kleur.
Ik ging toch naar het sterrenrestaurant, want je hebt nu eenmaal gereserveerd. Een nieuwe kans zou zich pas een kwartaal verder voordoen. 
Als je daar in het gips binnenkomt, zie je er best fanatiek uit. Mijn gezelschap moest alles voor me snijden. De artistieke ober kwam een keer of vier intens vragen: “Gáát het?”