Huppelen

Donderdag liep ik door een straat waarin veel vlaggen met schooltassen te zien waren. De zon scheen jubelend, alles stemde optimistisch en vrolijk. Ik dacht natuurlijk aan mijn eindexamentijd, ook van die popelende zomerse dagen en lange avonden vol feesten die vaak laat in de nacht eindigden, soms was het al bijna dag, van dat blauwe licht en de zorgeloze zang van honderden vogels. En dan naar huis lopen op weg naar een toekomst die hartstikke vol ging worden. Maar eerst nog even uitslapen. En dan weer een nieuwe topdag.
In de straat met vlaggen en schooltassen zie ik twee meisjes in judopakken, een tweeling. Op hun witte band zit een gele slip. Hun manier van lopen laat zien dat ze die zojuist gehaald hebben. Dat lopen lijkt op huppelen, het heeft iets triomfantelijks. Achter hen loopt hun vader, met zijn fiets aan de hand. Ook hij ziet er tevreden uit, trots ook. 
Later op de dag hoor ik over een onderzoek naar de topsportcultuur in Nederland. Dat onderzoek is nog niet afgerond, pas over anderhalf jaar, toponderzoek dus, maar er was een tussenpresentatie. Onder meer werd bekend gemaakt dat de meeste topsporters een lagere emotionaliteit hebben dan de gemiddelde Nederlander. Lagere emotionaliteit, wat wordt daarmee nu weer bedoeld?
Ook zeiden de onderzoekers dat zich binnen de judosport veel seksueel wangedrag voordoet, vooral verbaal. Het wat en hoe hielden ze nog voor zich. Wordt over anderhalf jaar uit de doeken gedaan.
Natuurlijk dacht ik aan de blije meisjes in judopakken die door de straat vol vlaggen en schooltassen liepen, een straat vol toekomst en juichende verwachtingen. Of mijn emotionaliteit hoog of laag is, geen idee, er is wel van alles mee aan de hand.