IJskast

Van nature ben ik optimistisch. Een van de gevolgen daarvan is dat ik me zo min mogelijk op te winden. Psychiater Esther van Fenema zei gisteren in deze krant: “Het kan ook rust geven dat je aan sommige dingen dus niets kunt doen.” 
Met die rust probeer ik aan de dag te beginnen. Nog niet zo lang geleden, jaar of dertig, kon ik al zenuwachtig worden als ik mijn ogen net had geopend: ik moet dit doen, ik moet dat doen, o ja, vanavond komt er bezoek, komt slecht uit, want enzovoort. Ik raakte daarvan zo in de war dat ik een deskundige moest raadplegen. Zijn advies was dat ik iedere dag moest beseffen dat ik niet meer kon doen dan ik kon. Dat leek me een open deur, maar toch ging ik een nieuwe fase van mijn leven in. 
Misschien werd ik wel helemaal over de streep getrokken toen de ijskast stuk ging en ik een 24 uurs service belde. De man die ik aan de lijn kreeg, zei dat hij misschien volgende week een gaatje voor me kon vinden. Ik zei dat ik dat vreemd vond, hij was toch een 24 uurs service. Hij riep: “Meneer, ik heb maar twee paar handen!”
Even later dacht ik: ja, en ik heb maar één paar handen. Hielp me bij het zoeken naar de rust die ik nodig had. 
Rust en optimisme, het heeft allemaal met elkaar te maken.
Gisterochtend ging het mis met die rust en werd ik ook even heel pessimistisch. Kwam doordat ik las over de onrust die er heerst onder wintersporters. Wintersport kan misschien niet doorgaan vanwege quarantaineplicht in Oostenrijk. Een man zei: “Ik hoop dat het doorgaat, want de impact van de tegenvaller vorig jaar op de kinderen was enorm.” De kinderen zijn 4 en 6.
Maar toen dacht ik: heb ik gelukkig niets mee te maken. En onder de douche zong ik een lekker lied.