IJzerdraad

Zal zo’n vaart niet lopen, maar over drie jaar is het niet altijd zeker of we ieder moment over stroom kunnen beschikken. Heeft te maken met onze afhankelijkheid van het buitenland, kan het verder niet uitleggen. Er zullen meer zonnepanelen zijn en thuisaccu’s, dus het komt vast goed. Maar toch. Niet alles hoeft vanzelfsprekend te zijn. Houdt ons scherp, maakt ons minder verwend.
Begin deze eeuw verbleef ik een tijdje in een stad ver weg in Azië en daar was het de normaalste zaak van de wereld dat er niet altijd stroom was. Dat maakte het leven soms lastig, maar als alles het weer deed, was iedereen ontzettend enthousiast en ging op volle toeren aan het werk. Het gaf de dagen een grillige intensiteit. En je moest meer roeien met de riemen die voorhanden waren. Was hartstikke goed voor je karakter.
Niet lang daarvoor maakte ik het ook mee in het Radboudziekenhuis te Nijmegen. Ik was daar voor een ingreep die klein genoemd werd maar die ik best groot vond. Een niersteen moest `terug geduwd’ worden, anders kon die niet worden vergruisd. Ik ga niet in op de details, maar kan er nog steeds van wakker schrikken. Ruggenprik en hup een behandelruimte in. Een humoristische arts was een paar minuten met het terug duwen bezig (ijzerdraad) toen de stroom uitviel en het donker om ons heen werd.
“Dat is nog nooit gebeurd,” zei hij. En ook dat er generatoren waren voor noodsituaties, maar die waren alleen voor de OK’s. “Voor echte operaties,” zei hij erbij.
Het bed met mij erop werd de gang op geduwd, bij een raam, en een verpleegkundige bracht een stapel Panorama’s: “Kan best een tijdje duren.”
Was waar en zo kon ik sterk beseffen dat niet alles zomaar gaat. Wat ik al zei: kan geen kwaad.