Ingetogen

Vaak krijg je optimisme cadeau. Je moet er alleen voor zorgen dat je merkt dat het gebeurt. Soms laten we te veel zomaar gebeuren. Daar verzet ik me tegen, want niets gebeurt zomaar. 
Vandaag begint februari, het jaar komt op gang, gisteren was de laatste dag van januari. Veel mensen vinden januari een verschrikkelijke maand. Dat zeggen ze ook om de haverklap: “Januari is een verschrikkelijke maand.” Als je zoiets maar vaak genoeg zegt, is het ook zo, want dan hebben woorden ervoor gezorgd dat je niet beter weet. De kracht van woorden heeft voor- en nadelen.
Gisterochtend vond ik dat ik de laatste dag van januari optimaal moest benutten, gewoon maar eens zien wat er allemaal is dat de maand niet verschrikkelijk maakt. Ik ga de deur uit en zie dat mijn veter loszit. Als ik me op mijn hurken laat zakken (gaat gelukkig nog, hoera) om het ongemak te herstellen, hoor ik een vrouwenstem zingen, niet mooi, maar wel van harte. Zoals mijn moeder ooit min of meer de hele dag zong. De zingende stem klinkt goed in de stilte van een vroege ochtend in januari. 
Ik zie haar nu ook, ze heeft een kersenrode winterjas aan, zo’n kleur die alles wat januari uitstraalt, belachelijk maakt. En ze zingt Happy Birthday in haar mobieltje dat ze nog dichter dan dicht bij haar gezicht houdt, alsof ze met intiems bezig is. Dat is misschien ook zo. Misschien zingt ze de jarige wakker, misschien is het een teer begin van de verjaardag. Ze zingt ook ingetogen, met zachte aandacht. Zoals we weten kan het lied gul en blij worden gezongen. Dat is hier ook zo, maar toch anders. 
Dadelijk wordt de verbinding verbroken, de vrouw vervolgt haar weg, de jarige glimlacht om de laatste dag van januari. Ik ook.