Ingetogen

Op de radio hoorde ik iemand spreken over mensen die vrijwillig in quarantaine gaan. Ging uiteraard over het virus, maar ik luisterde niet aandachtig genoeg, wat ik mezelf verwijt. Beetje struisvogelachtig. Denk nog steeds: ik merk het wel. Is geen goede gedachte. 
Dat ik niet aandachtig luisterde, komt ook door de vrijwillige quarantaine. Misschien erg om te bekennen, maar het sprak me ineens ook enorm aan. Paar jaar geleden had ik het met vakantie. Tegen mijn omgeving zei ik dat ik in de auto stapte, naar het zuiden reed en dan wel zou zien, wat een manier van vakantie vieren kan zijn. 
De avond voor vertrek had ik er plotseling geen zin in en ik besloot thuis te blijven, lékker thuis te blijven om precies te zijn. 
Had wel wat, moet ik zeggen. Iedereen dacht dat ik weg was en dat was ik ook, maar dan in eigen huis. De zomer stond op het punt voluit te beginnen, ik deed ’s ochtends vroeg de boodschappen voor die dag, zat vaak op het dakterras, las meer boeken dan ik gewend was, zag iedere dag een film en mijn mobieltje lag in de auto waarmee ik niet naar het zuiden was gereden. Topvakantie.
Zoiets stel ik me ook voor bij mijn vrijwillige quarantaine. Ik heb geweldige buren en die willen vast om de dag wat boodschappen hier in het halletje zetten. Uiteraard zeg ik niet dat de quarantaine vrijwillig is, maar dat het van de gezondheidsoverheid moet. Op het dakterras zitten is nog niet aan de orde, maar verder kan ik alles doen wat ik ook tijdens mijn zogenaamde reis naar het zuiden deed. Ik besluit dat het goed voor mijn quarantaine is telefonisch ingetogen te zijn. 
Dan uiteraard de bezinningsvragen: wat mis ik? Wie? Waarom? Wanneer wordt dat minder? Hoe komt het? Is dat erg?