Ingrediënten

In een mijmerstemming liep ik gisteren een café binnen waar ik vaker kom. Was er niet druk. Ik pakte een krant van de leestafel en ging aan de kleine tafel zitten waaraan ik meestal zit. Daar viel me op dat er boven de spiegel tegenover me kerstversiering was aangebracht. Verder nergens in het café, terwijl ze daar voorheen niet bepaald op bezuinigd hadden. 
Nu alleen boven die spiegel. Heeft misschien een functie. Dat als je in die spiegel kijkt meteen beseft dat het binnenkort Kerstmis in je hoofd moet zijn. Nou ja, binnenkort, de laatste maand van het jaar moet nog beginnen, maar het is waar: die duurt niet lang.
Ze hadden best nog even mogen wachten met die kerstversiering. Eerst nog pakjesavond, maar het sinterklaasfeest is een beetje vervaagd. In onze familie trouwens niet. De lootjes zijn getrokken, iedereen doet daar geheimzinnig over, soms komt er iets meer duidelijkheid door onverwachte vragen en het windt ons allemaal aangenaam op. Zoals het moet, vind ik, en ook het kind in mij.
Sinds Sinterklaas in het land is gearriveerd, heb ik hem nog nergens gezien. Ook zijn personeel niet. Veelzeggend lijkt me dat.
Ik vind dat we terughoudend moeten omgaan met het woord `beleving’. Veel moet een beleving zijn, anders is het niks. Kan best zijn dat de sinterklaasbeleving niets voorstelt bij de kerstbeleving, met al die lichtjes, bonte versiering en bakken sfeermuziek, andere ingrediënten dan een oude, plechtig pratende man met een baard, Pieten en pepernoten.
In het café kon ik mijn aandacht niet op volle kracht bij het vele beroerde nieuws houden, ik merkte dat ik graag nadacht over de vroege kerstversiering. Ja, liever dan over het aanbod in de krant. Even, hoop ik.