Inhalen

De kerstsfeer zit er behoorlijk in. Dan heb ik het niet alleen over de bont verlichte bomen en andere fascinerende kerstversiering. Ik las een artikel over het iets te grote aanbod van ballen voor de boom, ballen die geen ballen meer zijn, maar kleine vleugelpiano’s of hotdogs. Gisteren zag in de trein het eerste kerstpakket op de schoot van een man die ernaar keek alsof het ieder moment kon exploderen. 
En zojuist kwamen me tips onder ogen voor de kerstborrel. Niet hoe die leuk te maken, maar hoe je ervoor zorgt dat die niet uit de hand loopt. Door corona kon die borrel twee jaar niet doorgaan, dus hier en daar is men bezorgd voor werknemers die de manifestatie graag ontremd willen beleven. Daardoor is het niet uitgesloten dat die `ongemakkelijk en misschien zelfs onveilig’ wordt. Ja, dat is toch een minpuntje van vrolijke gezelligheid die we organiseren omdat we vinden dat het moet.
Bij zoiets stond ik niet stil, ja, voor mij waren de gevolgen van de coronabeperkingen min of meer vervaagd. Komt ook door mijn neiging niet te zeuren over iets wat een tijdje geleden lastig en belemmerend was, maar inmiddels niet meer. Ik ben niet zo van het `inhalen’, heb mijn handen veel te vol aan wat het hier & nu te bieden heeft. Maar misschien horen de tips voor een goed verloop van de kerstborrel daar ook wel bij. Ik ga er naar twee toe, dus ik heb twee tips gelezen. Toen was het wel genoeg en duidelijk.
Ik begrijp bijvoorbeeld dat ik niet met een lege maag naar de borrel moet gaan. Ook dat we onze grenzen moeten aangeven bij grensoverschrijdend gedrag. Als voorbeeld wordt genoemd: hand op billen. O ja, daar heb je die hand weer. Nu al zo treurig, zo’n kerstsfeerloze hand.