Inrichting

Zeker tien minuten keek ik gisteren in deze krant naar een foto van drie turnsters. Stond onder de kop: Nieuw hoofdstuk in turncrisis. De foto liet die crisis sterk zien. Had ook een beeld uit een horrorfilm kunnen zijn: drie vrouwen die net te weten zijn gekomen wie de bloeddorstige moordenaar is, en ook dat hij ieder moment de ruimte kan betreden met een kettingzaag. Ze moeten iets bedenken waardoor ze de beëindiging van hun jonge levens kunnen voorkomen.
De foto is genomen kort voor of kort na sportbeoefening. Je denkt dan niet meteen aan `een gezonde geest in een gezond lichaam’. Daar moet het in principe toch in sport om gaan, maar volgens mij kan dat niet in de turnwereld van de vrouwen. Grenzen worden haast voortdurend overschreden. Niet altijd duidelijk hoe, maar het zal hartstikke waar en naar zijn. Ik lees het allemaal met gespannen aandacht, maar zie al gauw door de bomen het bos niet meer.
De crisis is nu dat Sanne Wevers uit de nationale turnselectie stapt. Aanleiding is wat een andere turnster, Vera van Pol, in een interview heeft gezegd, in december vorig jaar. Die voelde zich te kakken gezet door Sanne en haar zus Lieke. Misschien fout, maar ik ben dan weergaloos nieuwsgierig, maar Vera zegt alleen maar: “Daar is iets gebeurd dat ik ze nooit mee kan vergeven.” 
Met de vader van Sanne en Lieke is ook wat aan de hand. Die had zich ook grensoverschrijdend gedragen, maar dat is inmiddels weer goed. Vera vindt van niet en daar is Sanne kwaad over. De turnbond stelt in deze open inrichting geen orde op zaken en daarover is Sanne enorm teleurgesteld. Enzovoort.
Als ik er een boek over schreef, zou mijn uitgever vast dringend vragen of het wat minder kan.