Inspanning

Lichte trots voel ik. Gisteren kwam er in de Noordzee een installatie die het plastic uit de oceanen moet opruimen. Vies woord daarvoor: plasticsoep. Zo vies dat je er ook iets aan wilt doen. O ja, trots omdat het allemaal bedacht ik door een student van de TU Delft. Inmiddels is hij daar geen student meer, maar directeur van het bedrijf dat die installaties maakt.
Natuurlijk ben ik ook trots omdat ik meedoe die plasticsoep te voorkomen. In sommige Nederlandse steden en dorpen is het de normaalste zaak van de wereld dat je het verzameld plastic bij het vuilnis zet, maar in mijn woonplaats niet. Ik doe het zelf in een grote zak en twee keer per week ga ik naar een speciale container in de buurt. Iedere keer denk ik: dat ik dit twee keer per week doe, is váák. Dan heb ik het niet over de inspanning die ik verricht, want ik vind het geen inspanning, maar het is mijn verbijstering over de hoeveelheid plastic die in mijn kleine huishouden omgaat. Wind ik me daarover op? Veel te weinig. Alleen als de post komt en er drukwerk in slap plastic zit verpakt. Dan erger ik me vooral aan de moeite die het kost het plastic eraf te krijgen. Meer dan aan het materiaal zelf. Ik wil dat het in één soepele scheurbeweging gaat, maar dikwijls moet ik mijn tanden aan het werk zetten. Probeer ik het nut van in te zien, want telkens stel ik tevreden vast dat mijn tanden het nog doen.
Soms ga ik kinderachtig met het plastic om en heb ik geen zin om naar de plastic zak in de gang te lopen waarin ik het plastic afval bewaar, een afstand van een paar meter. Dan gaat het bij het gewone vuilnis. Het komt voor dat ik het daar later weer uit opvis en alsnog etc. Allemaal een kwestie van bewustwording.