Instructies

Gisteren, twee dagen later, keek ik nogmaals naar de Wimbledonfinale tussen Djokovic en Federer. Soms vind ik het verhelderend een wedstrijd te zien waarvan ik de uitslag ken. Ik let dan anders om momenten van concentratie en ook erg op wanneer welke speler winnaar begint te worden. Natuurlijk las ik de interviews en dan blijf ik hangen bij kampioen Djokovic die zegt: `Ik probeer altijd in het moment te leven. Ik wil niet tegen druk en spanning vechten, maar gewoon erkennen dat dit soort dingen er zijn.’ Ik lees dat, knik en snap wat hij zegt. In mijn omgeving zijn er ook mensen die het graag hebben over `in het moment leven’ en dat wil ik dan ook, maar ik kan niet overweg met de instructies, wat ook komt doordat ik bijna nooit uit de voeten kan met instructies. Niet tegen druk en spanning vechten, zegt Djokovic. Ik neem zoiets mee naar mijn dagelijks leven, want alleen zo leer ik het me me eigen maken. Ik bel bijvoorbeeld met mijn computerhulp. Dat is een bedrijf waar veel computerhulpen werken. Altijd afwachten wie je krijgt. In mijn geval een jongeman met een droge, nerveuze stem. Ik zeg wat er mis is met mijn computer, maar terwijl ik het zeg, voel ik dat ik het niet helder duidelijk maak. Ja, er is iets kwijt, verdwenen, mailtjes – ik heb zo’n hekel aan het woord `mailtjes’, zeg toch gewoon post of brieven of briefjes, maar goed, doet er niet toe. De man met de droge, nerveuze stem vraagt hoezo. En dan is er dus een blokkade. De ander voelt dat, daarom werkt hij bij de computerhulpverlening. Hij zegt helpend: `Oké, er ging dus iets mis. Weet u nog wat er gebeurde toen dat gebeurde?’ Geweldige vraag! Ik antwoord dat ik dat niet weet maar dat ineens alles woeps weg was. Dat zeg ik écht: woeps. Zelfhaat daalt in me neer. En ik denk aan de andere Wimbledonwinnaar, Serena Williams. Die bereidt zich tegenwoordig voor door veel te dansen. Kijk, daar heb je wat aan.