Intimiteit

Goed dat er wat wordt gezegd over televisieprogramma’s waarin hulpbehoevende mensen hun hart uitstorten. Zijn er te veel. En ze zijn te intens. Ik kijk weinig televisie, onder meer hierom. (En dan sla je ook automatisch de programma’s over die voor een groot deel gaan over wat er op televisie te zien is.) Hoogleraar psychiatrie Damiaan Denys wil slachtofferprogramma’s zelfs verbieden. Nu houd ik niet zo van verbieden, maar knik voorzichtig. 
Ik heb niets tegen huilen, maar wel tegen huilende mensen op televisie. In die meedogenloze openbaarheid. Er is een verschil tussen mensen die huilen om zichzelf, en die huilen om onrecht dat hun wordt aangedaan. Ja, soms zijn ze zelf dat onrecht, maar ik bedoel onrecht van buitenaf. Misschien is het nuttig dat we zien waartoe dat kan leiden, hoewel we dat natuurlijk ook snappen zonder het te zien, maar we willen er graag getuigen van zijn, vooral als dat onrecht zich niet in onze eigen levens voordoet. 
Maar ik heb het om de mensen die huilen om zichzelf. Omdat ze te dun zijn. Of eenzaam. Of zeldzaam ziek. Ik vind dat erg, maar kan er niet tegen als de intimiteit van verdriet wordt opgeheven. Vooral voor dat laatste voel ik schaamte. Ik heb iets met hun verdriet te maken als ik er wat aan kan doen, maar als ik dat niet kan, waarom moet ik er dan toch bij zijn, in mijn huiskamer, liggend op de bank, ja, een voyeur in aangename omstandigheden.
Wordt het verdriet van de verdrietige minder?
Wat is die schaamte? Is het omdat ik niet heb wat zijn wel hebben? Is het schaamte waarvoor ik me moet schamen? Bij mij komen de tranen snel los, maar als ik dat hier beken is het niet omdat ik om erkenning van die tranen vraag. Of uit ben op herkenning.