Inzicht

Eigen schuld is het, ik begon zelf over buiten spelen, maar dat mag. Paar dagen geleden waren de Koningsspelen en vrijdag is het Koningsdag en dan spelen we ook allemaal min of meer buiten, maar ik noem het alleen maar zo in een poging die dag vaag aantrekkelijk te vinden. 
De koning zei dus dat buiten spelen voor een kind het allerbelangrijkst was. Ik schreef al dat ik niet zo’n buitenspeler was, maar als ik het wel deed, voelde ik niet dat het belangrijk was. De meeste juiste inzichten krijg je bijna altijd als het te laat is. 
Als ik alles mocht overdoen, wat ik niet per se hoef, zou ik waarschijnlijk vaker buiten spelen, voor de zekerheid.
Ik herinner me trouwens een moment dat ik niet onbelangrijk vond. Weet niet meer wanneer het gebeurde, maar ineens waren we klaar met cowboytje en indiaantje spelen. Alles was uitgevochten, we konden geen nieuw conflict meer bedenken, en toen kwam het voetballen op volle kracht aan de orde, op straat, op het veldje aan de rand van onze wijk. Voor wie het goed kon, had ik diepe bewondering. Zelf was ik uitgesproken zwak. Met een beetje geluk kon ik een hard schot hebben, maar wanneer het over tactiek ging, keek ik tegen blinde vlekken aan. Hard schieten kon iedereen, dus – en wat ik nu opschrijf klinkt ont-zet-tend zielig, maar dat was het niet – mocht ik niet altijd meedoen.
Er was een keuzesysteem (tossen) en bij een oneven aantal deelnemers, bleef er altijd eentje over. Die moest aan de kant blijven. En dat was ik. In het begin voelde ik schaamte, maar op een dag was dat voorbij. Ik liep naar huis, door het grote buiten van mijn jonge jaren, en vond dat je iets wat je niet kon, ook niet moest willen. Op dat inzicht was ik trots!