Inzicht

Op weg naar het einde van het jaar zit ik vaker dan anders overdag in de bioscoop, beetje weg van het leven dat we als `het echte leven’ beschouwen. De bioscoop bij mij in de buurt heeft vier kleine zalen waar ik graag achterin zit. Als je bij de bar iets te drinken koopt, mag je dat mee de zaal in nemen. Voor velen een stimulans dat enorm te doen. Vooral de laatkomers. Bijna iedere bezoeker weet hoe laat de film begint, staat duidelijk aangegeven. Laatkomers dus niet, woord zegt het al. Laatkomers in een kleine zaal vallen nog meer op dan in een grote, waar ze ook al opvallen. En laatkomers in mijn buurtbioscoop hebben meer te drinken bij zich dan mensen die gewoon op tijd komen. Vooral koppen thee, van die grote koppen dampende thee, glazen mokken. Ze zitten ook altijd op een plek in een rij waarvoor iedereen moet opstaan. Met die koppen thee bewegen ze zich moeizaam voort. Eenmaal bij hun plaatsen gearriveerd vragen ze zich hardop af of het wel de juiste plaatsen zijn, of ze niet in de rij daarvoor moeten zitten. Daarna gaan de jassen uit, wat vanwege die thee een moeizaam karwei is.
Deze dynamiek ergert me. Gisteren vroeg ik me af waarom. De hoofdfilm was nog net niet begonnen, we keken naar wervende beelden van een film die binnenkort te zien is. Wat is de last die ik van de laatkomers heb? Ja, ze lopen even door mijn uitzicht, nou ja. Dat ik me opwind, ligt vooral aan mij, omdat ik nooit te laat kom, zeker niet met een groot glas dampende thee. Is geen groot inzicht, maar wel een dat bruikbaar is aan het einde van het jaar. Dat moet anders in 2019: me minder druk maken over zaken die niet om drukte vragen. Zijn er veel. Nogmaals, klein inzicht, maar prettig.