Inzicht

Er nooit bij stilgestaan dat ik als fietser nog moet gaan nadenken over het dragen van een helm. Of nadenken, niks nadenken, beseffen dat ik er niet onderuit kan. Is naïef. Mijn fietsenpark bestaat uit twee fietsen: een gewone en een elektrische, maar misschien is een elektrische ook een gewone. Op de elektrische neem ik plaats als ik wat verder weg moet en vooral als ik daar op tijd moet zijn. 
De helmplicht komt doordat het aantal doden door een fietsongeluk verontrustend steeg. Helder. 
Twee keer heb ik zo’n ongeluk gehad. De laatste keer werd ik geschept door een scooter die felle haast had. Veel mensen op een scooter hebben dat. 
Eerste keer was na een nogal intens feest, ik wist niet meer zo goed wie ik was, dus ook niet dat ik op een fiets zat. Wel herinner ik me de val die zich in een boog voltrok en lang duurde. De eerste die me langs de weg aantrof was mijn huisarts die een nachtwandeling maakte. Hij vroeg: “Wanneer mogen we je nieuwe boek verwachten?”
Beide keren was de schade te overzien.
In een periode die ik graag uit mijn leven schrap, zompige relatieproblematiek, hield ik me even op in een uithoek van een buitenwijk van Nijmegen. Lang geleden, aardige kennissen vingen me op, zoals dat heet. Hun rijwielpark bestond uit één Mobylette, een voor mijn lengte tamelijk laag brommertje. Soms moest ik daar gebruik van maken. Er hoorde een helm bij. Een rode, net iets te klein voor mijn hoofd. Ik kon hem wel op, maar net niet helemaal om het hoofd heen trekken, zoiets.
Ik herinner me dat ik mezelf in de spiegeling van een etalage zag, absurd gehelmd op dat brommertje. Ik begreep sterk dat alles anders moest in mijn leven, een inzicht waarbij ik nog steeds baat heb.