Italiaans

Waar het vandaan komt, weet ik precies: maar ik voel altijd lichte irritatie wanneer er voor gangbare levensmiddelen het woord luxe komt te staan. Luxe brood bijvoorbeeld. Ik koop het zelf ook zo nu en dan, dus ik maak me ook schuldig aan het voortbestaan ervan. 
Bij de bakker die gespecialiseerd is in luxe brood, word ik meteen ongeduldig. Bijna altijd willen mensen voor mij van alles uitgelegd horen over het luxe brood. En uiteraard zijn de mensen die in die winkel werken, daar niet te beroerd voor. Zij lijken daarin op de wijnverkoper die met enige schuimvorming in de mondhoeken niet kan ophouden over een geraffineerd zoetje dat een wijn lekker brutaal kan maken. Zo kun je ook over brood praten helaas. 
Op de zaterdagmarkt hier in de buurt hoorde ik de man achter de broodkraam tijdens het verpakken van een robuust rond brood zeggen dat je daarin een Italiaans accent proefde. De vrouw die het kocht, beluisterde die informatie doodernstig. Ze had lange kunstwerken aan haar oren hangen. Graag betaalde ze negen euro.
We begrijpen inmiddels dat brood duurder wordt, luxe brood zelfs onbetaalbaar. Onbetaalbaar is een raar woord, want alles is betaalbaar, ligt er maar aan wie er met de portemonnee klaar staat. Maar goed, het komt allemaal door `die Russische mafkees’ (hoorde ik gisteren een bakker zeggen).
Er bestaat een directeur van Echte Bakkers en die zegt dat de consument terug moet `naar de eenvoud’: wit, bruin of volkoren. In de eerste fase van mijn leven was het niet anders. Ik zeg nooit dat vroeger alles beter was, want dat is niet zo. Maar dat wel. De zon scheen vaker, de lucht was meestal blauw, er werd minder gezeurd en iedereen wist zeker dat er nooit meer oorlog kwam.