Jammer

Met geldzaken houd ik me liever niet bezig. Dat heb ik zo van huis uit meegekregen dat het in mijn karakter is gaan zitten. Af en toe ben ik internetbankier. Daar komt niemand onderuit. Wat ik geldzaken noem, komt vooral neer op het betalen van rekeningen, maar als ik daar dan speciaal voor ga zitten als internetbankier heeft het nog wat. Dan stel ik me voor dat ik aan het hoofd sta van een klein financieel imperium. Duurt een seconde of drie.
En dan mis ik weer de bank van nog niet zo lang geleden en een balie en een baliemedewerkster die zegt: “Dat gaan we even piekfijn in orde maken.”
Tegen mezelf zeg ik nooit dat ik iets piekfijn in orde ga maken. Het is trouwens voor het eerst sinds járen dat ik het woord `piekfijn’ weer gebruik. 
Als ik klaar ben met internetbankieren en wil uitloggen (grrr), stelt de bank me altijd een paar vragen. Ik weet niet of iedere bank dat doet, de mijne wel. Soms moet ik een mening geven, soms een oordeel. Ik moet niks natuurlijk en lange tijd negeerde ik die vragen ook, maar de laatste tijd niet meer, ook omdat me verder nooit iets gevraagd wordt, ja wel privé, maar ik bedoel als het erom gaat wat het Nederlandse volk vindt. Daar hoor ik vaak veel over, maar ik heb nooit het gevoel dat ik daaraan meedoe. 
Eergisteren kreeg ik de vraag of de afwezigheid van het Nederlands elftal op het WK slecht is voor onze economie. Ik heb ingevuld `geen mening’, wat natuurlijk geen mening is, maar het is ook niet echt een vraag naar een mening, meer naar een gedachte of veronderstelling. 
De laatste dagen moet ik veel te vaak zeggen of ik het jammer vind dat Nederland niet meedoet. Volgens mij valt daar niets over te zeggen. Al een hele tijd niet, nee.