Jef

Zangeres Beatrice van der Poel en ik zijn bezig met de laatste voorstellingen van ons programma Montere Weemoed. Vrijdag moesten we diep in Brabant zijn, in Zundert, geboorteplaats van Vincent van Gogh.
Toen ik mijn spullen bij elkaar zocht, belde een vriend. Ik zei dat ik naar Zundert ging.
`O, van die slager,’ zei hij.
Slager? Welke slager? Was me iets ontgaan?
`Nou, die van de reclame. Bij een goed stuk vlees hoort een pekske Croma. Lang geleden, hoor. Maar hij begon met zijn naam te zeggen en daarna dat hij slager in Zundert was en toen kwam hij met dat vlees en Croma.’
In de auto zei ik het tegen de zangeres. Ze moest lachen, want haar man had meteen dezelfde herinnering toen ze vertelde dat we naar Zundert gingen.
Gek dat je zoiets dan toch gaat bezighouden. Het ging niet over Vincent van Gogh, maar over een slager met bakvet. Stom dat er maar weinig reclamespotjes zijn die ik onthoud.
In Zundert was ons optreden in een tot een intiem theater omgebouwde schuur die bij een boerderij hoorde met veel land eromheen, popelende bomen en allerlei dieren. De familie van wie het theater was, ontving ons hartverwarmend gastvrij.
Terwijl we tussen al dat groen de namiddag zaten te vieren, begon ik toch maar terloops over dat reclamespotje, want nu wilde ik het weten ook.
Die slager was er echt, Jef Hendrikx was zijn naam en hij zei natuurlijk niet `een pekske Croma’, nee, de tekst luidde: `Un goei stukske vljees is Croma wèrd’. De slager werd er beroemd mee, in Brabant, maar ook buiten Brabant. 
Ik hoorde de juiste zin en juiste uitspraak en maakte het reclamefilmpje weer mee. Vijftig jaar geleden. Dat besefte ik ineens wel. In die andere, verdwenen tijd zaten we even, daar.