Jenever

Kan een lichte vorm van liederlijkheid niet verfrissend zijn voor de vaderlandse politiek? Met vrolijke afgunst neem ik altijd kennis van Britse schandalen, de premier die met werkgerelateerde borrels op volle kracht op zijn ondergang afstevent. Uitstekende uitdrukking ook: werkgerelateerde borrels. Hoor je hier haast nooit iets over, alles blijft keurig. 
Ja, in de plaatselijke politiek doen zich weleens diepmenselijke ongeregeldheden voor, seks in fietsenkelder, gemarineerde wethouder schreeuwend op een terras, maar landelijk, nee, daar blijft het onberispelijk.
We herinneren ons de heer Grapperhaus die in tranen zijn verontschuldigingen aanbood, omdat hij op zijn bruiloft in coronatijd zijn schoonmoeder omhelsde, maar dat kun je nauwelijks werkgerelateerd noemen, wel aandoenlijk. Bovendien zat het ook in de sfeer van: hij wel en wij niet, alsof half Nederland ineens intiem wilde zijn met schoonmoeders. Hing iets kinderachtigs omheen.
Is het in de Engelse politiek haast nooit, kinderachtig. Niet één uit de hand gelopen borrel, nee, zestien. Kan zijn dat het daar makkelijker openbaar wordt. Bij onze koning loopt het soms uit de hand, maar wat zich op het Catshuis voltrekt weten we niet. Dat het daar informeel aan toe kan gaan, zien we aan de kleding waarin bewindslieden arriveren, enorm sportief, maar daar blijft het bij. Ja, de heer Remkes dronk tijdens de oersaaie formatie af en toe een glaasje jenever. Werkgerelateerde jenever. Eén glaasje.
Zijn onze politici te fatsoenlijk voor Engelse toestanden?  Nou, fatsoenlijk, te netjes?
Trouwens bijna té lang geleden dat in het Verenigd Koninkrijk een minister in spectaculair damesondergoed uit een bezemkast werd geplukt.