Jong

Eergisteren, op verkiezingsdag, zat ik ‘s avonds laat in de auto en natuurlijk volgde ik via de autoradio de stand van het land dat steeds meer aan landschap wordt waarin je niet weet welke kant je op moet kijken. Overal is immers iets te zien dat je aandacht trekt. Heeft voor- en nadelen, maar dat heeft bijna alles.
Ik vind het altijd interessant lijsttrekkers te horen die er niet al te best voor staan, maar net doen alsof dat juist goed is, sterker nog alsof er toch sprake is van winst.
Uiteraard hoorde ik vaak het woord `signaal’, maar meer nog een zinnetje dat me altijd bevalt, omdat het meestal wordt uitgesproken in omstandigheden die aangenaam zijn. Dit zinnetje: “De avond is nog jong.”
Wat ik zojuist schreef, het was laat toen ik dat een keer of tien hoorde, en ik merkte dat ik tevreden knikte. Voor de een is de avond voorbij, voor de avond nog lang niet en dadelijk komt de nacht die lang jong blijft. Je zegt het alleen maar als er verwachtingen tintelen, als je de dynamiek van optimisme voelt: “De avond is nog jong.” En dan kijk je om je heen en ook vooruit terwijl daar nog niets te zien is, maar toch, het hoort bij een jonge avond.
Terwijl ik door de kille nacht naar huis reed, voelde ik een diep verlangen naar avonden die altijd jong blijven, niet alleen naar avonden, maar ook naar jonge dagen. En het allermooiste, maar dat is strikt persoonlijk, jonge namiddagen. Ik houd van dat tijdstip van de dag, het kan me niet lang genoeg duren.
Dat kan voor ons de winst van de verkiezingen zijn, behalve misschien dat we ons in onze stad of dorp sterker vertegenwoordigd voelen, dat onze dagen jong blijven, en onze avonden. Als we daarvoor zorgen, blijven we het zelf ook.