Jongen

Vaak ben ik deze column begonnen met dat ik in mijn werkkamer uitkijk op een binnenplaatsje waar niets gebeurt, wat maar goed ook is, want in mijn hoofd gebeurt al genoeg.

Maar als ieder jaar is er in de lente wel wat aan de hand. Eerst nestbouw. Ik zit niet de hele tijd naar buiten te kijken, maar wel vaker dan anders. Fascinerend te zien hoe Moeder Merel zich met de huisvesting bezighoudt. Vader Merel is meer van de supervisie en heeft meestal elders iets te doen. Dat zeg ik nu wel, maar dat weet ik niet zeker. Het nest wordt hoog in de klimop gevestigd, je ziet het niet. Misschien is Vader Merel daar ook bouwend bezig. Moeder Merel zorgt in ieder geval voor het materiaal, onvermoeibaar.
Is inmiddels tijdje geleden. Daarna was het paar weken stil. Nu niet meer, want een van de zonen of dochters is uit het nest gevallen. Of eruit gezet, je kunt het niet beoordelen. 
Waarom ik het denk, geen idee, maar ik denk dat het een jongen is, een beetje dikke. Hij hopt onrustig door de planten die op de grond staan. Vader Merel komt hem zo nu en dan opzoeken en neemt dan een hapje mee. De dikke jongen zit met open bek al ongeduldig te wachten. Ik vroeg me af of ik een bakje water buiten moest zetten, maar misschien is dat te veel van het goede. 
Zojuist zat de dikke jongen op het afdakje boven de houtblokken. Daar is hij dus zelfstandig gekomen. Hij moet zich de vliegkunst al een tikkeltje eigen gemaakt hebben. Vader Merel kwam erbij zitten, uiteraard met een hapje. Ik moest even in de keuken zijn, en toen ik terugkwam, waren ze verdwenen, vader en zoon. Misschien wel de wijde wereld in. Vader Merel weet daar de weg, maar hoe leert hij zijn dikke zoon dat hij voorzichtig moet zijn?