Kaart

Over mijn avonturen in een zorginstelling heb ik het liever niet, maar soms moet het, zoals nu, want het is Valentijnsdag.
Als je computer matig functioneert, traag is, moet je die uitzetten en daarna weer aan. Helpt meestal. Zoiets moest er gisteren met mijn hart gebeuren.
”Uw hart krijgt een klapje,” zei de verpleegkundige die me voorbereidde op de gang van zaken. Ze zag dat ik nadacht over dat klapje, en voegde eraan toe: “Soms is één voldoende. We mogen er drie geven.”
Na afloop kwam de specialist melden dat ik er drie nodig had. Ik wilde zeggen dat het me niets verbaasde, omdat ik al levenslang een autoriteitsconflict heb, maar dat zei ik toch maar niet.
Thuis las ik na wat de instructies voor de eerste 24 uur waren. Sommige ervan zijn helder: “Sta voorzichtig op uit bed.” Die handeling heb ik me al eigen gemaakt, uit ontzag voor de nieuwe dag. Eén instructie hield me lang bezig: “Neem de eerste 24 uur geen belangrijke beslissingen, omdat u vergeetachtig kunt zijn.” Ik snap dat het jammer is een belangrijke beslissing te nemen die je meteen weer vergeet. Zonde van de emotionele en rationele moeite, maar wát is een belangrijke beslissing? Ik maakte een wandeling om met een frisse neus mijn conditie te testen en dan loop je toch tegen vraag aan recht- of linksaf te slaan. Kán een belangrijke beslissing zijn, want in een van de richtingen nadert iemand die, enfin, van alles.
Stap naar Valentijnsdag is klein. Vandaag mag ik weer belangrijke beslissingen nemen, want ik vergeet niets. Ik heb niets met Valentijnsdag, maar toch wacht ik ieder jaar op een foeilelijke kaart waarop staat ”Ik zag je in de trein…” enzovoort. Kom op, ik moet zélf ergens zo’n kaart bezorgen!