Kaboutertje

Jammer dat er weer een woordspeling de kop op moet steken, maar ik begrijp dat je mensen mag vragen wat hun tatoeages betekenen. De woordspeling is `tatour’, las ik gisteren in deze krant, je mag een tatour maken langs de lichaamsafbeeldingen.
Laat ik er meteen bij zeggen dat ik er in de meeste gevallen geen behoefte aan zal hebben. Ik kan me niet voorstellen dat ik aan de vrouw voor me in de rij bij de kassa ga vragen wat die bom betekent op haar bovenarm. Misschien zegt ze: “Die is voor mijn ex bestemd.” En dat je daarover dan moet praten tot ze aan de beurt is. 
Iets anders is het met vrienden en bekenden, zeker iemand die ik lang niet meer gezien heb en die ineens voor de deur staat met volle armen. Misschien steekt die wel uit zichzelf van wal bij het eerste glas en zal ik mijn uiterste best doen belangstellend te luisteren, wat soms vast een karwei kan zijn, want je moet natuurlijk af en toe een vraag stellen: “Waarom regent het over het hart waarin mama staat.”
Misschien zijn het geen volle armen, maar is het een klein dingetje dat je eerst niet in de gaten hebt: “Zie je niets aan me?”
Vraag wordt ook gesteld wanneer iemand zich cosmetisch heeft laten verbouwen. Als je het niet ziet, is dat teleurstellend, want er hing een pittig prijskaartje aan het proces. Maar je kunt het ook wel zien, maar vindt het resultaat tamelijk mislukt.
Zo kan het ook met de tatoeage gaan: een raar kaboutertje met een hamer boven de pols. Wat kun je daarover zeggen. “Grappig”? Hartstikke fout als het kaboutertje een diepe, emotionele betekenis moet uitstralen.
Misschien gaat het over een tijdje met tatoeages net zoals met vakantiefoto’s: je kijkt wel, maar wilt het liefst verder met je leven.