Kalmeren

Op welke Vierdaagsedag het was, weet ik niet meer, wel dat het in de buurt van Groesbeek was. Een onbelangrijke herinnering, maar misschien is geen enkele herinnering onbelangrijk als blijkt dat die nog ergens leeft en ineens wakker gemaakt kan worden. Ja, herinneringen die blijven bestaan en niet met stille trom verdwijnen onder het zand van de tijd, zullen vast een betekenis hebben.
Ik was zeventien en had een huilend hart, want een meisje had me de bons gegeven. Een enorme bons, mag ik wel zeggen, want alles deed pijn. 
Veel had ik te kalmeren, onder meer onvervulde verlangens en hamerende faalangst, daarom was ik door een bos gaan wandelen. In Nijmegen, waar ik toen nog woonde, hoefde je geen richting te bepalen wanneer je vol onbestemde onrust op je fiets stapte, want je kwam altijd wel in een bos terecht. 
Die dag had ik niet zo in de gaten waar ik precies liep, ja, over een smal bospad dat uitkwam op een glooiende landelijke weg. En die hoorde bij het Vierdaagsetraject, want ik kon die weg niet oversteken, zo veel wandelaars waren daar opgetogen aan het lopen. Sommigen zongen. 
Ik stond daar als enige aan de kant en vond dat ik daar niet zomaar kon staan en ook niet met het gekwelde hoofd dat ik waarschijnlijk had. Dus deed ik mijn best vrolijk en aanmoedigend te kijken. Ook applaudisseerde ik. Wandelaars zwaaiden naar me. Een ver stuk naar rechts zaten een man en een vrouw in prettige tuinstoeltjes hetzelfde te doen, maar die waren daar met dat doel.
Terwijl ik maar als een gek bleef applaudisseren, besefte ik dat zoiets mij ook goed zou doen. Volgend jaar loop ik daar ook, hield ik mezelf voor. Van dat perspectief bloeide mijn humeur op. Ik moest gaan trainen!