Kameel

Het meeste hevige nieuws dat ik in kranten lees, kan me lang bezighouden. Soms lees ik het vaker dan één keer, niet omdat ik wat ik eerder las vergeten ben, maar omdat veel, steeds meer gebeurtenissen slechts met moeite te bevatten zijn.
Tussen het grote nieuws staan ook kleine berichten, voor mij niet zo belangrijke, waarvan ik niets eens in de gaten heb gehad dat ik ze las, net zoals ik niet in de gaten kan hebben dat ze zijn blijven hangen. Het zijn berichten die iets merkwaardigs hebben zonder dat ze merkaardig hoeven te zijn. Ze floepen ineens omhoog, meestal in een situatie waarin ik dat niet verwacht. En dan blijkt dat ik zo’n bericht bijna woord voor woord heb onthouden. Alsof ik het ter plekke aan het lezen ben.
Gisteren had ik dat in de vroege ochtend op de fitnessclub. Was in de weer met een te zwaar gewicht en terwijl ik me afvroeg of ik niet overdreef, `las’ ik, uit het niets, een aankondiging van een nieuw televisieprogramma, vanaf eind deze maand te zien, gepresenteerd door Beau van Erven Dorens. Ik kijk weinig televisie en kom toch zo nu en dan bij Beau terecht en ik vind hem sympathiek, want niet zo voorspelbaar en ook niet al te glad.
Dat nieuwe programma heet Race om de ringen: verloofde koppels gaan in Jordanië strijden voor de huwelijksreis van hun dromen. Ik snap dan meteen waarom ik weinig televisie kijk, maar wat me fascineert, is hoe men in hemelsnaam op zo’n concept komt. In dit geval was het Beau zelf. En wel tijdens een voettocht van vijf dagen en nachten door de woestijn Wadi Rum in Jordanië. Met een kameel. 
Waarom, geen idee, maar ik vond deze informatie zo verontrustend dat ik die op volle kracht wég trainde. Met die belachelijk veel kilo’s.