Kampvuur

Toen ik zondag hoorde dat Sean Connery (90) in zijn slaap overleden was in zijn huis op de Bahama’s, dacht ik meteen dat ik dat ook wel wilde, in mijn slaap overlijden op de Bahama’s. Zijn wens was, las ik: zonder gedoe heengaan. Mooi. 
Natuurlijk dacht ik ook aan de eerste James Bondfilm die ik zag: Thunderball. In december 1965, ik was net 13, de film was voor `boven de 18’, wat het bioscoopbezoek extra spannend maakte.
Paar jaar eerder was ik bij een schoolvriend thuis. We hadden op de tafel in de huiskamer een kasteel gebouwd, ik was Ivanhoe en mijn vriendje een vijandige ridder van wie ik de naam niet meer weet. 
Ineens beende zijn oudere broer de kamer binnen, leren jas, sigaret. Hij was naar From Russia With Love geweest, de tweede James Bondfilm, weet ik nu. Hij haalde een pijpje bier uit de keuken en terwijl hij dat met een aansteker opende, zei hij dat er in de film twee vrouwen met elkaar vochten. Bij een kampvuur. Vond ik een adembenemende mededeling. Ik had nog nooit gehoord van vrouwen die met elkaar vochten. Misschien naïef, maar dat was ik. Die broer was nog niet klaar: “Bijna naakt.” 
Mijn vriendje en ik schoven het kasteel opzij, we keken elkaar verslagen aan en het was duidelijk dat we geen zin meer hadden in ons ridderspelletje. We waren door de woorden van de broer in een wereld beland waarin dat kinderachtig was.
Thunderball maakte diepe indruk op me. Ik zocht zojuist even op wie de Bondgirl was: Claudine Auger.
Verdwenen naam. In de film heet ze Domino Derval. Niet zo tot de verbeelding sprekend als Pussy Galore in Goldfinger, maar ook best goed. Vorig jaar december overleed ze, in Parijs. Als ik zoiets lees, kijk ik daarna toch even mistig naar buiten.