Kanaliseren

Op eerste kerstdag werd op een van de televisiezenders een brandend haardvuur getoond. Paar uur achter elkaar. De bedoeling van de zender was, geloof ik, dat we meer aandacht voor elkaar hadden dan anders. Dus niet de hele tijd naar domme programma’s kijken, maar een goed gesprek aangaan. Of teder aan elkaar zitten.
Het kerstdiner waaraan ik deelnam, eiste al mijn concentratie op, ik heb het televisiehaardvuur dus niet meegemaakt, maar toen ik uitgeput de vuile vaat in de machine plaatste, vond ik het wel een goed idee, misschien zelfs een gat in de markt.
Was er ook niet zoiets met treinen? Dat je uren achter elkaar een trein kon volgen? Of er zelfs min of meer in zitten? Ik weet het niet meer, maar soms keek ik wel, om tot rust te komen en mijn over elkaar tuimelende gedachten te kanaliseren. Misschien weet ik daarom niet meer waar ik precies naar keek. In ieder geval naar een trein. En naar landschappen, stations, afstanden die overbrugd werden en tijd die verstreek. Nu ik dit noteer, krijg ik er weer zin in.
Er zijn meer mogelijkheden. Ik zou ook onthaast raken als ik een paar uur naar een volle winkelstraat in de regen kon kijken. Er staat een gure wind, dat is aan de mensen te zien, ze lopen beetje gebogen alsof ze zo aan de wind en regen kunnen ontsnappen. Ik zou niet uit leedvermaak kijken, o nee, want dat vind ik verwerpelijk vermaak, ik voel alleen opluchting omdat ik daar niet hoef te zijn. En dat dan best lange tijd achter elkaar. Kan ook met een eindeloze file, van bovenaf gefilmd.
Maar beter is als er geen mensen te zien zijn, ook geen sporen van menselijk verkeer. Sneeuwlandschap ver weg in de wereld, haast onbereikbaar. In wisselend licht en duisternis.