Kansarm

Alles wat van belang blijkt in mijn leven, is het gevolg van het toeval. Dat weet ik zeker. Maar ik weet bijna niets zeker, ik dénk dat ik het zeker weet. Ik moet me er niet te veel mee bezighouden, want dat doet mijn relatie met het toeval geen goed. Het toeval is er ineens, meer valt er niet over te zeggen. Je kunt er niet eens conclusies aan verbinden. Doe je dat wel, dan ben je naïef.
Vorige week zag ik op een rommelmarkt in het charmante Aix-en-Provence een boek waaraan ik thuis in Nederland soms denk. Dan denk ik: dat boek wil ik hebben. Daar lag het dus, tussen andere boeken die ik ook wel wilde hebben. Ik pakte het van de tafel en bladerde er tevreden doorheen. De verkoper prees mijn belangstelling en `voortreffelijke smaak’. Daar ben ik hartstikke gevoelig voor. Maar toch. Het was zeer warm, bijna 35 graden, mijn hersens lagen er nogal kansarm bij, ik was niet tot een beslissing in staat. Het was niet eens de prijs van het boek, die vrij hoog was – wat ik snapte. Nu komt de dommigheid: ik besloot over een paar dagen terug te komen en als het boek er dan nog lag, dan zei het toeval: koop dat boek alsjeblieft, Thomas Verbogt, en heel snel ook! Ik vroeg de verkoper of hij altijd op deze markt stond. Dat deed hij. Hij zei drie keer `natuurlijk’ achter elkaar, in het Frans dus.
Gisteren was ik weer op die markt. De plek waarop vorige week de kraam stond, was adembenemend leeg. Er stond ook geen andere kraam. Mijn teleurstelling balde zich samen in een vuist die nukkig in mijn maag tekeerging. Ik nam plaats op een terras van waaruit ik goed naar de lege plek kon kijken.
Toen dacht ik dus: het toeval wil dit. Het toeval is echter niet belachelijk te maken, jezelf wel.