Kapitein

Zondagochtend, tamelijk vroeg, het is nog niet zo lang licht: ik zit voor het raam naar de stille straat te kijken, een tijdsbesteding die goed is voor mijn gedachten, en ineens komt er beweging in de straat: een zeer bejaard echtpaar passeert mijn raam. `Passeren’ is een te beweeglijk woord, het verplaatst zich in peuzeltempo. Een man en een vrouw, hij is veel groter dan zij, maar zij vangt dat verschil in haar omvang op. Ze hebben geen last van hun trage voortgang. Nee, het is aan hen te zien dat ze het prima vinden dat het niet anders kan dan zo. Ook is het aan hen te zien dat ze van ver weg in de wereld komen. Een plattegrond en een groot, ouderwets fototoestel wijzen daarop. Waarom dan ver weg? Waarom niet Engeland? Weet ik ook niet, het is een manier van lopen, een manier van kijken. Ergens uit een stil gebied in Amerika, gok ik. Ze lopen gearmd. Zij gaat over de plattegrond, wijst soms naar iets en hij knikt dan. Ik woon in een bezienswaardig gedeelte van de stad. Er komt nog meer beweging in de straat: er nadert een man in een kapiteinsuniform en er is iets met hem aan de hand. Als hij dichterbij komt, zie ik het: een carnavalsvierder. In mijn woonplaats is er nauwelijks carnaval, maar misschien komt hij van elders en is hij op weg naar huis. Dat is een karwei, geloof ik. Af en toe moet hij steun zoeken bij een auto of muurtje. Zijn humeur is echter in orde. Misschien is het onvermijdelijk, hij spreekt het bejaarde echtpaar aan. Wat hij vertelt, weet ik natuurlijk niet, maar terwijl hij spreekt, maakt hij brede armgebaren. De man en de vrouw knikken aandachtig en lachen ook. Dan trekt de kapitein de vrouw teer weg van de arm van de man en maakt een klein dansje met haar, niet lang, heel voorzichtig, maar toch. De man fotografeert dat, een paar keer. De kapitein geeft de vrouw weer aan hem terug, salueert slordig en vervolgt zijn weg. De zondag is groots begonnen.