Kapper

Mei is nu ruim 14 dagen aan de gang en een paar keer heb ik geprobeerd aan mei 1968 te denken, 50 jaar geleden. Het grootste gedeelte van Europa en sommige andere delen van de wereld werden opgeschrikt door acties die zich keerden tegen de oude tijd. Ik vat het kort door de bocht samen, maar daar kwam het op neer. Natuurlijk weet ik nog wat er gebeurde, acties van studenten, acties van fabrieksarbeiders en het werd ook een beetje onrustig op mijn middelbare school, het toen autonome en statige Canisiuscollege in Nijmegen. Wat er precies gebeurde, weet ik niet meer, behalve dat er nummer van de schoolkrant uitkwam dat door de leiding van de school was gecensureerd. En daar werd actie tegen ondernomen, Spreekkoren en geheven vuisten op de speelplaats die geen speelplaats werd genoemd maar cour, en terecht, want we waren te oud om te spelen. Ik zeg wel `te oud’, maar ik was te jong om bij de beweging te horen die door de veranderingen in de wereld werd geïnspireerd. Aan het einde van dat jaar, 50 jaar geleden, zou ik 16 worden. En als 15-jarige had je toen nog geen plekje in welke omgeving dan ook. In mij raasde de donkere woede van de puberteit: ik hoor nérgens bij en dat wil ik ook niet! Maar van de andere kant voelde ik ook de lichte angst altijd te jong te blijven voor wat dan ook, dat ik altijd ergens achteraan zou lopen. Toen niet zo lang daarvoor de Beatles aan hun triomftocht begonnen, waren er jongens in de hoogste klassen die hun haar ook zo hadden, dus lang, terwijl de Beatles in de jaren echt maar een piepklein beetje lang haar hadden. Goed, wilde ik ook, maar ik viel nog onder het ouderlijk gezag, waar ook de kapper bij hoorde, en ja, daar verzette je niet tegen!