Karakter

Ergens las ik: `Bovendien willen we onze leerlingen niet bij onbekenden laten aanbellen.’ Gaat over kinderpostzegels. Gisteren gingen kinderen weer van deur tot deur, minder kinderen dan vorig jaar. En vorig jaar waren het minder kinderen dan het jaar daarvoor. De klad komt er een beetje in. De leiding van de kinderpostzegelactie is nog optimistisch: `We kijken of we een manier vinden waarbij kinderen op hun mobieltje postzegels kunnen verkopen.’ Kom op, denk ik dan. Hoezo niet bij onbekenden aanbellen? Ja, misschien zijn de onbekenden andere onbekenden dan toen ik de postzegels verkocht, maar zo erg kan het toch niet zijn? Dat laatste weet ik niet zeker, want ik heb steeds minder verstand van de veranderende tijd. Helaas was ik gisteren niet thuis, want er zal vast een kind hebben aangebeld. Als dat vorige jaren gebeurde kocht ik alle postzegels die het kind nog had, want ik wilde als onbekende een goede beurt maken.
Ik vond het destijds vreselijk om met de zegels te leuren, maar als ik ze allemaal kwijt was, en ook de meeste kaarten die bij het aanbod hoorden, voelde ik opluchting die ik nog steeds moeilijk kan omschrijven. En daarbij dacht ik helemaal niet aan het goede doel dat ik van dienst was geweest.
Wat ik toen niet vermoedde, maar nu wel is dat het misschien wel goed was voor je karakter. Je ergens over heen zetten, angst, zenuwen, onzekerheid, weerzin. Kwam er allemaal bij kijken, ook al ging het over grappige postzegels. Was trouwens niets vergeleken bij een andere actie uit mijn kindertijd: heitje voor een karweitje. Nu ik deze woorden heb genoteerd ga ik even op mijn hurken in een hoek van de kamer zitten, met mijn armen om mijn gezicht geslagen.