Karakter

Laatst hoorde ik iemand zeggen: “Hij is geen intellectueel, maar wel een slimme jongen.” De hier bedoelde jongen is een leeftijdgenoot, maar je zegt makkelijker slimme jongen dan slimme man. Hoe dat zit, weet ik ook niet. 
Er is een lied van Boudewijn de Groot, Testament, met daarin de regel: voor slimme jongen heb ik nooit gedeugd. Dat lied hoorde ik toen ik qua leeftijd nog een jongen was, het sprak me enorm aan en wist toen ook al zeker was dat het beter was als ik geen slimme jongen werd. Ik moest wel veel weten en van alles leren, maar slimme jongen, nee, dat maar niet. Misschien voelde ik me ook niet zo thuis bij slimme jongens, maar dat moet ik niet zeggen, want ik kan echt niet uitleggen waarom. 

Als hier in huis iets kapot is, hoop ik op een vakman die de boel slim aanpakt. Dat kan ik niet, iets slim aanpakken.
Wat is het toch met slim? Met een slimmigheidje is ook meestal wat aan de hand. Ik ben er in ieder geval zelf nooit opgekomen. 
Bij de uitgang van Albert Heijn zie ik het tijdschrift Allerhande liggen. Dat neem ik nooit mee, want ik word er onrustig van. Nu wel. Op de voorkant staat: Slim septemberen. Ben geen voorstander van woordspelingen, maar wat septemberen is, interesseert me, natuurlijk ook omdat ik me al vanaf begin juni op september verheug. Heeft met mijn herfstig karakter te maken. Ik houd van de beginnende herfst, het is nog een beetje zomer, maar de kleur van de hemel en de bomen verandert. 
Thuis sla ik het tijdschrift open en dan zie ik wat ze bij Albert Heijn met slim septemberen bedoelen: bewust gerechten eten die snel klaar zijn, want dan kun je nagenieten van de zomer (`met stip op één’). Nee, voor slimme jongen heb ik nooit gedeugd.