Karakter

Nog steeds is er zo nu en dan aanleiding even terug te denken aan mijn judoleraar van toen, die op een druilerige namiddag bij ons thuis aanbelde, ik was een jaar of tien. Mijn moeder deed open en tegen haar zei hij vriendelijk, maar vooral bezorgd dat ik niet meer welkom was op zijn judoschool, want: “Hij is een gevaar voor zichzelf.”
Ik stond aan het einde van de gang, hoorde wat de judoleraar zei en zag mijn moeder knikken, alsof ze het de normaalste gang van zaken was wat haar zojuist ter ore kwam. Uiteraard vroeg ik me ook af wat je mankeerde als je een gevaar voor jezelf was. Leek me niet best.
Mijn judolessen werden doorgestreept. Later kwam ik erop terug. Wat het precies was, een gevaar voor jezelf zijn.
“Je kent je eigen krachten niet,” zei mijn moeder.
“Of je zwakte,” voegde mijn vader eraan toe. Hij zocht altijd de nuance op.
Deze dagen ben ik weer een gevaar voor mezelf als ik me door het huis wil bewegen, met behulp van krukken. Dat gaat moeizaam, vanwege de nieuwe knie en de pijn die napijn heet, maar volgens mij hetzelfde is als normale pijn.
Jammer is dat ik de hele tijd roep dat ik het zélf kan, dat ik écht geen hulp nodig heb. Is niet het geval, maar ik haal wenselijkheid en werkelijkheid sterk door elkaar. Ik besef dat heus wel en ben er ook op tegen, maar het kan niet anders, het is mijn karakter. Mijn karakter is een gevaar voor mezelf. Moet ik vaker over nadenken, maar het hoort ook bij je karakter dat je dat niet doet, je hebt wel wat anders aan je hoofd.
Ik kijk naar buiten, zie de licht besneeuwde omgeving en de gladheid, mensen verplaatsen zich behoedzaam. Ik hoor niet bij die mensen, blijf binnen, omdat ik verstandig ben. Verstandig, dát is het woord, ja.