Karwei

Zaterdag las ik een interview met tv-presentator Hans Goedkoop waarin hij onder meer zegt dat hij het belang van genieten overschat vindt. Genieten hoeft wat hem betreft altijd maar even, daarna ga je weer aan het werk. Terwijl ik dat las, voelde ik mezelf instemmend knikken. Ik geniet vaak, maar dat overkomt me, ik zoek het niet op. Vroeger was ik er zelfs een beetje bang voor. Gingen we op schoolreisje, zei mijn moeder: `Wel genieten, hoor.’ Dat bedoelde ze goed, maar mijn rugzakje werd door die opdracht meteen zwaarder. Mensen vroegen het soms ook aan me, vooral als ik stil was op bijvoorbeeld een feestje, wat vaak voorkwam, nog steeds trouwens: `Zeg, je geniet toch wel?’ Dat is een vraag die je niet met alleen maar ja of nee kunt beantwoorden. De vraag of je geniet vraagt om een uigesproken reactie, met veel uitroeptekens. Ik heb ook vrienden die rustig zeggen dat ze twee weken gaan genieten, als ze op het punt staan ver weg naar de zon te reizen. Mij bevangt dan een vermoeidheid die ik voor me houd. Ik gun het ze enorm, maar mij lijkt het een karwei: ergens arriveren, de koffers uitpakken en dan moet het dus gebeuren. Begrijp me goed, ik kán het wel, zelfs drie weken achter elkaar, maar het is nooit de uitvoering van een voornemen. Wanneer ik zéker weet dat ik ga genieten is als ik na een werkdag in de late namiddag naar het buurtcafé ga met de avondkrant of een nieuw boek of een tijdschrift over rockmuziek en daar ergens in een hoekje ga zitten. Maar ja, dat soort genot telt natuurlijk niet mee.