Karwei

 Op de begraafplaats deed zich een incident voor dat ik nog niet had meegemaakt. Is met veel incidenten zo, maar op een begraafplaats heeft het een bijzondere uitstraling. 
We hadden een dierbare vriend naar zijn graf gebracht, de kunstenaar Arno Arts uit Arnhem. Zijn vrouw en zoon en vrienden hadden de kist laten zaken, indrukwekkende momenten, aan het afscheid valt niets meer te doen. Nabestaanden gooiden aarde op de kist, toen een van de uitvaartverzorgers de gang van zaken stopzette. Er stak nog een touw uit het graf, zo’n dik touw waarmee de kist naar beneden gaat. Er was een probleem: het touw zat nog onder de kist, of gedeeltelijk, en het kon niet meer losgetrokken worden. De uitvaartverzorgers deden pogingen, maar die haalden niets uit. 
Een hoge functionaris van de begraafplaats kwam erbij. Hij keek aandachtig in het graf en naar het touw, maar het was goed te zien dat hem geen oplossing overkwam. Hij zei iets tegen een van de uitvaartverzorgers en wat hij zei werd door ons aan elkaar doorgegeven: “Er moet een Man van de Buitendienst bij komen.” 
Natuurlijk, op een begraafplaats zijn een Binnen- en een Buitendienst. Voor de Buitendienst voelde ik meteen ontzag. 
Het duurde even voor hij kwam, maar dat was niet erg. Het was zacht lenteweer, in de hemel zat veel helder licht, van dat licht dat ook bij onze vriend hoorde, en we konden zo nog even bij hem in de buurt blijven. 
De Man van de Buitendienst bleek een grote man met een melancholieke oogopslag. Hij had forse handschoenen aan en een hark bij zich. Het karwei verbaasde hem, maar hij klaarde het binnen een minuut. En we wisten dat onze gestorven vriend glimlachte en ons allemaal een Man van de Buitendienst gunde.