Kastje

Vorig week donderdag overleed in New York de Nederlandse fotografe Jacqueline Hassink. Ze was pas 52 en ernstig ziek. Van haar laatste project had ik gehoord, maar ik had er nog niets van gezien. Het is een boek en een tentoonstelling met de titel Unwired.
Daarvoor fotografeerde ze de laatste plekken op de wereld zonder wifi. 
Ze was bijvoorbeeld zes maanden op een Japans eiland, in een bos waar het onmogelijk was contact te hebben met de rest van de wereld. Ze fotografeerde er en hield een dagboek bij waarin ze schreef over de ruimte die in haar hoofd ontstond. 
Uiteraard fascineert me dit en neem ik het mee naar mijn eigen kleine wereld, want ik ben zeer geïnteresseerd in meer ruimte in mijn hoofd. Natuurlijk wordt er vaker over geschreven, natuurlijk zijn er experimenten: iemand leeft een aantal weken zonder mobieltje, hoe gaat dat? Nou, dat lezen of horen we dan en vergeten het weer snel. Terwijl het informatie is waarbij we baat kunnen hebben. Ruimte in ons hoofd doet ons immers goed. 
Eergisteren was ik een avond in gezelschap waar niemand iets deed met het mobieltje. Dat viel me pas na een halfuurtje op, ik vroeg me af wat er was. De stemming was vrolijk, maar ook leek het alsof we elkaar serieuzer namen. Dat kwam natuurlijk doordat we aandacht óver hadden. 
Misschien moeten we elkaar op pakjesavond of met Kerstmis een kastje met vakjes cadeau doen. Kunnen we naast de kapstok hangen.
De visite legt daar de telefoontjes in. Voor die kastjes zijn diverse geinige uitvoeringen denkbaar, in kalmerende kleuren. Alleen al door het bestaan van het kastje stellen we iets aan de orde wat veel belangrijker is dan we ooit hadden kunnen denken. 
Een kerstgedachte! Ineens zomaar!