Kattenkwaad

Héél lang geleden dat ik een portemonnee op straat zag liggen. Maar gisteren ineens, heel prominent, midden op het wegdek. Het was ook een hoogst ouderwetse portemonnee, een herenportemonnee, zo’n leren loempia die onze vaders in hun achterzak hadden zitten en van waaruit ze alles op de wereld konden kopen. Ik wist niet dat ze nog bestonden. Vaders betalen nu met kaarten en hebben muntstukken in de zak voor kleine aankopen. Ik keek met enig ontzag naar de verloren portemonnee. Ook besefte ik dat je niet zo vaak meer iets vindt wat verloren is.
Ik zet mijn fiets aan de kant. Op dat moment flitst er een kwajongensstreek van vroeger door me heen: de portemonnee zit aan een draad vast en wordt weggetrokken op het moment dat je hem wilt pakken. Achter een muurtje of struik zitten dan de kwajongens gehurkt, nooit één, altijd twee, en die maken zich dan lachend uit de voeten, mét de portemonnee. Maar zoiets zal wel niet meer gedaan worden, het is van een andere tijd. Er zullen nog vast kwajongens zijn, maar hun kattenkwaad is geëvolueerd. Prettig woord: kattenkwaad.
Ik kijk aandachtig naar de portemonnee, maar zie geen draad. Ik raap hem op, hij voelt zwaar aan, er zit veel in. Er zijn niet veel mensen op straat, terwijl het niet eens vroeg op de dag is. Dan zie ik op de hoek aan de overkant een vrouw die zoekend bezig is. Het is net alsof ze zichzelf fouilleert. Ik loop haar richting uit, terwijl ik de portemonnee omhoog houd. Haar gezicht wordt één lach. Ze heeft een zonnige Zuid-Amerikaanse uitstraling en zingzegt dat God me heeft gestuurd. Even kijken we elkaar grensoverschrijdend aan. Daarna geven we elkaar een hand als mensen die afspreken goed voor iedereen te zorgen.