Kauwen

Gisteren las ik een artikel over moeilijke eters. Ging over kinderen. Dat het geen zin heeft krachtige maatregelen te nemen wanneer een kind niet alles eet wat opvoeders willen. Is allemaal onderzocht en de uitkomst is dat het in de meeste gevallen vanzelf goed komt. Het laatste is maar hoe je het bekijkt.
Ik was als kind een moeilijke eter. Ik hoefde nooit te blijven zitten tot mijn bord leeg was, iets wat collega-kinderen regelmatig overkwam. Ook verhieven mijn ouders hun stem niet, maar het stemde hen wel zorgelijk, geloof ik. Het was met name eten waarop ik lang moest kauwen, zeker wanneer ik er per ongeluk een grote hap van had genomen. Dan was ik me enorm bewust van de oorspronkelijke staat van het voedsel. Ik zeg het in de woorden van nu, uiteraard dacht ik toen niet in dat soort termen. Ik heb het vooral over vlees. Als ik mijn melktanden erin moest zetten, zag ik de koe in de wei – zonnige dag, blauwe lucht, prachtig groen gras, koe met dommelende ogen.
Dat het bij mij vanzelf overging, vind ik te kort door de bocht beweerd. Ik ben altijd een beetje moeilijke eter gebleven, niet hinderlijk, meen ik, maar toch.
Nogal wat vrienden van me zijn grote liefhebbers van eten en spreken daar gepassioneerd over – likkebaardend, dát is het woord. Ik kan er aandachtig naar luisteren, maar ben er meestal wat stil van, zeker als het gaat om gerechten waarvan ik ver uit de buurt wil blijven. Soms ga ik ook even iets anders doen, wanneer bijvoorbeeld de varkensmaag behandeld wordt die gevuld moet worden met iets wat ik niet hoor omat ik dan al iets anders aan het doen ben.
Ik besef dat ik zo nooit een man van de wereld word, maar ik denk dat het daarvoor toch al te laat is.