Kauwend

Nog nooit was ik in Winschoten. Klinkt van hier ook heel ver weg. In mijn vriendenkring is één iemand die er vandaan komt, maar die praat er nooit over. Ik mag het waarschijnlijk niet denken, maar doe het toch: je zult maar jong zijn in Winschoten.
Dat denk ik vaak in sommige plaatsen in Nederland. Je rijdt er vrij snel doorheen en dat is maar goed ook. Fantasieloze nieuwbouw, rotonde met in het midden een roestig kunstwerk, slappe stilte in de straten, café dat ook partycentrum is. Je zult er maar jong zijn.
Over Winschoten kan ik niets uit eigen ervaring zeggen, misschien is het wel een stad vol hartverwarmende innigheid, ik moet mijn mond erover houden, maar dat lukt me niet nu ik lees dat de hangjongeren in die plaats bij en in McDonald’s verjaagd worden met klassieke muziek.
Ze zorgden voor overlast rond die snackbar, vandaar dat de filiaalmanager zich bezon op harde maatregelen. Lijkt me overigens iemand over wie zich onze zorgzame samenleving op volle kracht moet ontfermen: filiaalmanager van McDonald’s in Winschoten.
Hij kwam dus op het idee klassieke muziek in te zetten. En het werkt, de hangjongeren hebben zich uit de voeten gemaakt. Duidelijk gevalletje van verplaatsing van een probleem, maar dat zal zijn zorg niet zijn. Misschien klinkt over een tijdje wel in alle wijken van Winschoten klassieke muziek.
Welke muziek ten gehore wordt gebracht, wil de filiaalmanager trouwens niet zeggen. Daarvoor moeten we bij de nationale persvoorlichter van het moederbedrijf zijn.
Ik hoop op Mahler. Of Moessorgski. Bach! Misschien moet ik er gewoon even heen. Dagje uit. Rustig kauwend een broodje hamburger wegwerken en ondertussen met de ogen dicht naar de Cello Suites luisteren.