Kelder

Wat is er representatief uitzien? Wanneer moet dat? En waarom? Is het een vorm van beleefdheid? Wat is beleefdheid? 
Niet zo lang geleden waren dit soort vragen niet aan de orde, maar als je nu om je heen kijkt, besef je dat de antwoorden interessant kunnen zijn. 
Maandag bezocht ik de tandarts. Het was een prachtige lentedag. Voor mij was een man aan de beurt, jaar of dertig, die eruitzag of hij net uit de speeltuin kwam, kortgebroekt, kleuterkleding en met de blote voeten in sandalen. Enorme baard, dat dan weer wel, zo’n tot in de puntjes verzorgde baard. Dan ga je dus dadelijk zo in de stoel van de tandarts liggen. Misschien wás hij wel in de speeltuin doende en had hij geen tijd om zich om te kleden, ik kan er niet over oordelen, maar doe het wel, en niet zacht, merk ik. Ook omdat ik denk dat het voortkomt uit een misverstand dat véél mensen beheerst: dat de wereld in principe om hen draait en dat ze daarom met niemand en niets rekening hoeven te houden. 
Kamervoorzitter Khadija Arib zei eergisteren iets van de kleding van Kamerlid Peter Kwint, die in een versleten T-shirt met zo’n felle V-hals het woord stond te voeren. Aangenaam vind ik het als mevrouw Arib zich berispend uit. Dat gebeurt altijd uiterst charmant. Ze vroeg of hij geen jasje had. Nu hoeft dát niet per se. En een stropdas vinden we na prins Claus ook een belachelijk kledingstuk, wat het ook is, maar je bent volksvertegenwoordiger, een eervolle baan, je vertolkt serieus een standpunt, en dan moet het niet net zijn of je gestoord werd tijdens het opruimen van de kelder. 
Na de truien van Hans Spekman kan er veel, maar niet alles. Het verontrust me dat ik denk nu lucht te geven aan een ouderwets standpunt.