Kenbaar

Het heeft allemaal iets tragisch: mensen die in hun kerstpakket een cadeaubon aantreffen, maar liever geld hebben, en die bon verkopen aan een bedrijf dat vervolgens weer in die bonnen gaat handelen.
Waarom ik het tragisch vind, kan ik niet scherp uitleggen. Als je een bloemenbon krijgt, maar allergisch bent voor bloemen, ja, wat heb je er dan aan? Je kunt de bon natuurlijk geven aan iemand die wel van bloemen houdt, sympathiek gebaar.
Misschien heb ik last van dat `liever geld hebben’. Maar als je het niet breed hebt, is dat ook weer te begrijpen. Over heel veel mag je niet te snel oordelen.
Ook niet over de drukte in de kringloopwinkels deze dagen. Nogal wat mensen dumpen daar hun kerstcadeaus. 
Is ook tragisch: een vriend of familielid heeft lang nagedacht over wat er voor jou onder de kerstboom moet. Je pakt het uit en kijkt blij verrast, terwijl je ondertussen denkt: hoe bestáát het? Ik ken dat, maar het komt toch niet in me op het meteen de deur uit te doen. In een kast ver weg in het huis is een plank voor dat soort cadeaus en ander onbestemd spul. Buurtkinderen mogen het allemaal hebben voor de vrijmarkt op Koningsdag.
Merkwaardig dat naasten iets voor je kunnen kopen wat je echt niet wilt. Blijkbaar kennen ze je dus niet goed. En dat zou eigenlijk wel moeten na al die jaren, na honderden kaartavonden en dertien gezamenlijke stedentripjes. Aan wie ligt dat? Misschien wil je helemaal niet door en door kenbaar zijn.
Maar als dat niet het geval is, kan het cadeau aanleiding zijn daar verandering in aan te brengen. Het geschenk is een boek over knutselen met gebruikte theezakjes. Je knikt verrukt, maar zegt dan: “Ga nou eens zitten. Ik wil het er toch even over hebben.”