Kennen

Zaterdag namen we afscheid van een vriend die vorige week maandag doodging. Toen ik daarvan hoorde, wist ik niet dat mijn moeder een paar dagen later zou sterven. Haar gunde ik het, want ze wilde het graag, haar lichaam was op, haar leven mooi geweest en voltooid. Mijn verdriet om haar wordt er niet minder om, maar zo en niet anders moest het gaan. Mijn vriend koos er zelf voor, zoals dat heet.
Vorige week is er veel over hem geschreven en gezegd, want hij was Wim Brands en had een inspirerend boekenprogramma op televisie. Ik kende hem ruim vijfentwintig jaar, maar kende hem niet goed genoeg, terwijl we heel veel besproken hebben. Dat hij van harde rockmuziek hield, wist ik bijvoorbeeld niet. Houd ik vaak ook van. Aan het begin van de dag knalt de energie van de Ramones door mijn werkkamer. Als ik eenmaal zit wordt het Bach, maar de Ramones brengen me op gang. Hij had dat ook met de Ramones. Wist ik niet.
Zelf mocht ik zaterdag ook wat zeggen. Net als de anderen had ik het natuurlijk over het antwoord op de vraag of het te begrijpen is wat er gebeurde. Die vraag is niet te beantwoorden, maar toch heb je het daarover. Hoort bij onze machteloosheid. Alsof je door intens te zeggen dat je iets niet begrijpt, het toch in ieder geval een béétje begrijpt. Wim zei bij ieder afscheid: `Alles komt goed.’ Ook zoiets. Hij zei het zo vaak dat het leek alsof het waar was.
Weer: in hoeverre kennen we elkaar? Dat begint met jezelf kennen. Dat is al een heel karwei. Maar het hoort wel bij wat je in het leven te doen staat.
Ik had me op deze lente verheugd, maar tot nu toe is het koud en vreemd donker. Moet maar eens afgelopen zijn! Wim schreef in zijn laatste boek: `Lopen is uitgesteld vallen.’ Echt een Wim-zin. Doorlopen dus, rechte rug, overal tintelen avonturen, overal wachten verhalen op onthulling. En lachen alsjeblieft. Nou ja, dat laatste wist hij ook wel.