Kersenoogst

De advertentie viel me op. Ging over een fotoboek over Máxima, groot formaat: `Een kroonjuweel op uw koffietafel’. Dan besef ik dat ik geen koffietafel heb. Ja, tijd geleden een kleintje, waarschijnlijk te klein voor het boek over Máxima. Stond in de buurt van de bank. Ik zette er inderdaad soms een kopje koffie op, maar ook andere dingen, een glas wijn bijvoorbeeld. Zo’n tafel heet echter nooit wijntafel.
Per ongeluk ben ik een keer op de kleine koffietafel gaan zitten, want ik zocht haastig een zitplaats. Kon de koffietafel niet tegen. Sindsdien heb ik er geen meer en van die leegte heb ik geen last, wat misschien ook komt doordat ik er geen bezwaar tegen heb iets te missen wat ik missen kan – ben ik steeds meer een uitstekende instelling gaan vinden.
Een fotoboek over Máxima hoef ik ook niet. Als ik haar zie, krijgt mijn humeur meer glans, maar ik weet dus hoe ze eruitziet en dat hoef ik niet telkens in boek op te zoeken, zeker als het een koffietafelboek is, dus onder meer gemaakt voor een type tafel dat ik niet in huis heb. In de advertentie voor het boek staat dat ze al vijf jaar onze koningin is. Meende dat het al veel langer was.
Een paar regels verder wordt ze `onze vorstin’ genoemd. Zo denk ik nooit over haar: onze vorstin. Zeker niet: mijn vorstin. Koningin is prima. Je hebt ook een koningin van een bloemencorso en van het bal en van de kersenoogst, dus als een ontzettend aardige medewerkster van een bank met onze kroonprins trouwt, mag ze op den duur best koningin van Nederland heten. Een vorstin is toch iets méér. Juliana was er een, Beatrix na haar zestigste. Ik bedoel dat de tijd nog iets met Máxima moet doen. Maar ja, dit zegt een man zonder koffietafel.