Keukenkastje

Meer dan voorheen hoor je het over recenseren hebben. Ik heb het nu over het verschraalde politieke landschap. Ik geloof dat Marjolein Faber de eerste was. Toen ze op gesprek moest bij de formateur en de nieuwe premier, werd ze opgewacht door een paar journalisten. Had ze uiteraard geen zin in, want waarom zou je communiceren? 
Het ging uiteraard over asgrauwe uitspraken in het verleden. Mevrouw Faber zei dat ze geen zin had die te `recenseren’, het ging nu om de toekomst `van dit land’. Dat die uitspraken ook met de toekomst van dit land te maken hebben, negeerde ze voor het gemak.
Recenseren is een merkwaardig woord in deze situatie. Je recenseert immers nooit je eigen werk. Waarschijnlijk is er een mediatrainer aan het werk. Die zal het woord geadviseerd hebben. Uitgangspunt daarbij zal zijn de boel een beetje beschaafd te houden. Woorden met enig gewicht kunnen dat bewerkstelligen. Voetballers hebben bijvoorbeeld geleerd heel vaak `kansen creëren’ te zeggen. 
Vrijdag werd de nieuwe minister voor Afschaffing Ontwikkelingshulp door leden van de Tweede Kamer naar van alles gevraagd, Reinette Klever. Ze heeft nog niet zo lang geleden ook veel beroerds beweerd, maar: “Ik ga die woorden hier niet recenseren.”
Zo gaat het in het rechtse roedel: de grootste mond wordt nagepraat.
Misschien krijgt recenseren wel een nieuwe betekenis en gooi je met daarmee een deur dicht. We kunnen het meenemen naar ons dagelijks leven.
“Zeg, je had toch beloofd dat keukenkastje op te hangen!”
Keukenkastje ophangen? O ja!
“Ja, maar die uitspraak ga ik nu niet recenseren. Dat heeft echt geen zin.”
En dan voeg je er vastberaden aan toe: “Je zult merken dat hier in huis een nieuwe zon gaat schijnen.”