Keukentrapje

Het winterweer zorgde gisterochtend voor twee interessante oproepen: alleen de weg op te gaan als het echt nodig is, en, daarmee samenhangend, vooral thuis te werken. Ja, wanneer is het echt nodig naar buiten te gaan? Is een levensverdiepende vraag, niet alleen wanneer de wereld wit wordt. Nu het nieuwe jaar in aantocht is, kan het een goed voornemen worden je iedere dag af te vragen of het nodig is wat je gaat doen.
Dan het thuis werken. Ik ben al ongeveer 40 jaar thuiswerker en ik beweer, met de hand op het hart, dat het nog steeds iedere dag een kunst is die om verfijning vraagt. Als het ineens wenselijk wordt geacht door de overheid, is het thuiswerken niet iets wat je zomaar doet. Is het te pretentieus nu met dwingende adviezen te komen?
Wat gebeurt er als je de oproep thuis te werken hoort, terwijl je nog in bed ligt? Door een kier van de gordijnen schemert een grauwe ochtend, buiten het bed is het koud, ja, dat is het eerst probleem van de thuiswerker: besluiten nog een uurtje te blijven liggen en er vanavond een uurtje bij te pakken, het zogenaamde inhalen. Nee, zeg ik dan, niet doen. De dag begint dan met een misverstand.
Hup eruit dus. Dan passeer je het keukentrapje en dat doet je denken aan een karweitje in huis dat je al een paar weken heb genegeerd. Het gaat om een klein dingetje, het ophangen van een schilderij, maar het is een zwaar schilderij, er moet een boor aan te pas komen. Je denkt: ach, ik werk nu toch thuis, dan kan ik dat er net goed even bij doen. Die gedachte deugt niet. En even later doet zich de val van het keukentrapje voor.
Dan is er ook nog de partner van de gelegenheidsthuiswerker. Normaal heeft die, zoals dat heet, het rijk alleen.