Keuren

Waarvoor ik huiver voel, is dat ik rare of vervelende dingen doe waarvan ik me niet bewust ben. Een abstract gevoel want als ik me er niet bewust van ben, weet ik dus ook niet dat ik die dingen doe. Neuspeuteren bijvoorbeeld. Als ik iemand daarmee bezig zie, vind ik dat hinderlijk, terwijl het niet mijn neus is – moest er nog bij komen. Of langdurig in het kruis krabben en ondertussen gapen. Ik hoop dat ik erop gewezen wordt als iemand me daarop betrapt. Of het daarmee opgelost is, geen idee, maar ik kan me erop concentreren zoiets te vermijden. Ik begin hierover omdat ik over een neurobiologisch onderzoek lees. Neurobiologen hebben vastgesteld dat veel mensen aan hun rechterhand ruiken als ze die van een ander hebben geschud. Dat doen ze om geursporen te keuren. Wat ze met die keuring doen, is nog niet onderzocht. Dat wordt een volgend experiment. Het is me nog nooit opgevallen, maar misschien ga ik vooral met mensen om voor wie geursporen geen rol spelen. Doe ik het zelf? Ik geloof het niet, maar dat zeg ik aarzelend. Ik ruik soms aan mijn eigen hand voordat ik me in het openbare leven stort, zeker als ik een gerecht heb bereid waarin uien en knoflook een prominente rol hebben gespeeld. Tijdens werkzaamheden op de snijplank trekt zo’n gerecht ook in je handen. Waarom moet die geur weg? Dat weet ik ook niet. Maak ik een opmerking als iemand aan zijn hand ruikt wanneer die de mijne heeft geschud? Wat heeft de handkus met deze kwestie te maken? Komende week de praatprogramma’s maar in de gaten houden.