Keurig

Nederland is aan het veranderen. Gordon stopt met zingen, om maar eens wat te noemen. Binnenkort verdwijnen de kiloknallers wellicht uit onze supermarkten, om nog maar eens wat te noemen. Zonder dat ik kan zeggen hoe het precies zit, zie ik een vaag verband tussen die twee veranderingen. Als ik Gordon hoor lachen, denk ik altijd: als een kiloknaller kon lachen, zou die zo lachen. Nu valt er voor wat er in een kiloknaller zit weinig te lachen, maar dat bedoel ik dus. Andere belangrijke verandering is dat de postbode meer taken krijgen. Ik geloof dat ik `postbode’ niet hoor te zeggen, het is: postbezorger. Die krijgt dus meer te doen. Zelf vind ik dan meteen dat ik blij mag zijn als ik de post gewoon op tijd ontvang, maar ik geloof dat die benadering ouderwets is. De postbezorger moet aan de gemeente rapporteren als er bijvoorbeeld te veel rommel in de voortuin staat, want die moet allemaal in de vuilcontainer. In andere landen is dat blijkbaar al de gewoonste zaak van de wereld. Daar neemt de postbezorger ook de meter op en als je eenzaam ben, komt de postbezorger daar iets aan doen, niet de hele tijd, maar zo nu en dan, zoals vroeger de melkboer dat bij sommige huisvrouwen deed. Ik houd het nu bij de vuilcontainer. Die zie ik niet in mijn buurt, maar misschien kan de postbezorger daar wel voor zorgen. Nog even en dan kijkt de postbezorger ook dagelijks naar binnen, want de gemeente stelt er uiteraard wel prijs op dat we keurig met onze interieurs omgaan. Waarschijnlijk is deze ontwikkeling niet meer te stuiten en krijgt iedereen er een taak bij. Ik moet regelmatig in een bibliotheek over mijn werk vertellen en er iets uit voorlezen. Voor aanvang en na afloop kan ik even kijken of alle boeken wel op alfabet staan. En op genre natuurlijk, want thrillers horen bij thrillers en niet bij de sadomasochistische damesboeken. Anders gaat er meteen een sms’je naar de overheid.