Kijken

Alweer de tweede keer dat we onze koning de troonrede horen voorlezen. Het meeste wat hij gaat zeggen, is bekend. Naar hoe hij het zal doen, zijn we ook niet meer nieuwsgierig. Het zijn zinnen die zich log bewegen. Meestal verpakken ze een betekenis  die ook eenvoudiger duidelijk kan zijn. Maar het hoort erbij. Zou hij thuis oefenen? Het moet haast wel, waarschijnlijk ook met iemand die hem helpt, die bijvoorbeeld zegt daar en daar een korte pauze te houden. Of welke woorden om een klemtoon vragen. Toen prinses Beatrix nog koningin was, kon zij de indruk wekken iets te maken te hebben gehad met de tekst die ze uitsprak. Dat is bij de koning niet het geval. Het is gewoon werk. Vorig jaar hield ik zijn vrouw in de gaten. Het is niet eenvoudig om voor een wijze van kijken te kiezen. Vergelijk het met de bespeler van een accordeon. Die probeert het publiek aan te kijken op een manier die hoort bij de ten gehore gebrachte muziek. Ik herinner me van lang geleden De Kermisklanten, Henny en Coby. Die waren daar ontzettend goed in. Die durfden gul te lachen bij hun vrolijke deuntjes. Vorig jaar stelde ik opgelucht vast dat het onze koningin een uitstekend luisteraar is. Af en toe kijkt ze even naast zich. Als haar man dan `versterking van het groeivermogen’ zegt, is het alsof ze niet naar hem kijkt, maar naar die woorden die een volstrekt eigen leven gaan leiden in de Ridderzaal. Ze stuiteren even op de voorname vloer, `versterking’ naar rechts. `groeivermogen’ naar links. Ergens komen ze weer samen, maar wáár?