Kijken

Vast zal vandaag iemand uitleggen waarom Prinsjesdag Prinsjesdag heet. Uitleg heb ik al vaak gehoord, op Prinsjesdag dus, maar ik vergeet die telkens, terwijl ik toch voor de meeste woorden respect voel. 
Als kind dacht ik dat het een dag voor prinsjes was, zeg maar een leuke dag, zoals Moederdag en Vaderdag, een feestdag waarop prinsjes lekker mochten doen wat ze wilden, dingen waarvan het helemaal niet de bedoeling was dat prinsjes die deden, juist omdat ze prinsjes waren. Maar toen ik dat dacht, vrij lang geleden dus, hadden we hier helemaal geen prinsjes, ja, prins Bernhard, maar dat was geen prinsje (later begreep ik dat het voor hem min of meer iedere dag Prinsjesdag was). We hadden alleen maar prinsesjes. In bijna ieder huis was wel ergens een foto waarop die prinsesjes te zien waren.
Dat ik nog steeds niet weet waarom Prinsjesdag ook alweer Prinsjesdag heet, komt ook doordat het een dag is met veel te veel woorden waarop je even moet kauwen, allemaal woorden rond de troonrede, met de troonrede zelf als hoogtepunt. 
Als ik straks kijk, zal ik vooral op onze koningin letten, op hoe die kijkt, want hoe kijk je als je man naast je in vreemde concentratie van die rare, papieren taal opleest? Hele kunst, een koninklijke kunst. Nu heeft onze koningin een uitstekende manier van kijken, maar je ziet nu dat ze behoorlijk haar best moet doen.
Het meest houterige Prinsjesdagwoord heb ik al gehoord. Onze premier sprak het vorige week uit. Een verslaggever vroeg hem hoe hij het vond dat er zo gelekt werd uit de troonrede. De premier zei dat hij ervan overtuigd was dat ambtenaren niet lekten. Dat waren de politici. Hij zei, en nu komt het woord: “Ambtenaren zijn niet lekbereid.”